~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
..................................................................... ειδήσεις, νέα και ρεπορτάζ από τις παροικίες των Αρκάδων...
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Το πρώτο βήμα για να εξοντώσεις ένα έθνος, είναι να διαγράψεις τη μνήμη του.Να καταστρέψεις τα βιβλία του, την κουλτούρα του, την ιστορία του.Μετά να βάλεις κάποιον να γράψει νέα βιβλία, να κατασκευάσει μια νέα παιδεία, να επινοήσει μια νέα ιστορία ...Δεν θα χρειαστεί πολύς καιρός για να αρχίσει αυτό το έθνος να ξεχνά ποιο είναι και ποιο ήταν.Ο υπόλοιπος κόσμος γύρω του θα το ξεχάσει ακόμα πιο γρήγορα».
Μίλαν Κούντερα (Το βιβλίο του γέλιου και της λήθης)

ΑΡΚΑΔΙΚΟ ΒΗΜΑ

ΑΡΚΑΔΙΚΟ ΒΗΜΑ
................................................................με καθημερινή ενημέρωση από τις Παροικίες των Αρκάδων

Άνθρωποι και Φύση πάνω από τα κέρδη

Δευτέρα 26 Μαρτίου 2012

Η έξοδος του Μεσολογγίου, ορόσημο ανδρείας των Ελλήνων

LA GRECE SUR LES RUINES DE MISSOLONGHI" (H Ελλάδα ξεψυχά στα ερείπια του Μεσολογγίου) πίνακας του Ευγένιου Ντελακρουά ( Eugène Delacroix) 1826, 209x147 cm, . Bordeaux, musée des Beaux-Arts









Του Νίκου Ι. Κωστάρα

Ο παραλογισμός του πολέμου, η βαρβαρότητα του πολιτισμού, η τεχνοκρατία χωρίς ανθρώπινο πρόσωπο, η πρόκληση της λογικής, η υποκρισία των ισχυρών με ασυνέπεια προς τις αρχές τους, ο παραμερισμός του ΟΗΕ, η υποβάθμιση των αξιών, η βουβαμάρα των πνευματικών ανθρώ­πων, ο πόλεμος της προπαγάνδας από την τηλεθέαση της Κίρκης, τραυματί­ζουν την αλήθεια και την ανθρωπιά και θολώνουν το μυαλό μας βρίσκοντας διέξοδο στο αδιέξοδο, την ηρωική έξο­δο του Μεσολογγίου.
            Στην πτώση του Μεσολογγίου συ­ναντιούνται όλοι οι δρόμοι της τραγι­κότητας και συνθέτουν το τραγικό α­διέξοδο. Η έξοδος του Μεσολογγίου σημαδεύει το τραγικό αδιέξοδο ολό­κληρου του Ελληνισμού. Είναι μικρο­γραφία του αγωνιζόμενου έθνους. Εί­ναι οι «Θερμοπύλες». Μπορεί τα νέα τε­λειοποιημένα μηχανήματα των πολέ­μων να κατάφεραν να μετακινήσουν ο­χυρά, όμως το ηθικό ύψος του Μεσο­λογγίου δε θα αγγίξει κανένα. Γιατί δεν ξέρουμε καμιά πόλη ηρωική που να μπορεί να σκιάσει το ηρωικό Μεσολόγ­γι. Πουθενά δεν άστραψε πιο καθαρά και πιο ξάστερα το οικουμενικό νόημα του Εικοσιένα όσο το Μεσολόγγι. Κα­νενός είδους αναλογία δεν υπάρχει α­νάμεσα στους πολιορκημένους και τους πολιορκητές. Το Μεσολόγγι είναι ένας τόπος θυσίας, ένα ιερό μνημείο ε­λευθερίας., η Κιβωτός του Έθνους που ζει παντοτινά στην Ιστορία και ιστορεί τρόπαια θριάμβου και κεφάλαιο αν­θρωπιάς.

Η μνήμη των «Ελεύθερων Πολιορ­κημένων» είναι μνήμη ανάστασης και ζωής, είναι μνήμη ελευθερίας των α­πανταχού της γης σκλάβων και πολιορ­κημένων. Έγινε χορός μαρτύρων, με πληρέστερη συνείδηση της θείας πα­νανθρώπινης σημασίας του μαρτυρίου τους.
Η πολιορκία της ιερής πόλης άρχισε το 1822 και με διαλείμματα κράτησε ως τις 10 Απριλίου 1826. Δύο απ' τα μεγαλύτερα στρατεύματα για την επο­χή εκείνη, του τούρκου Κιουταχή και του τουρκο-αιγυπτίου Ιμπραήμ τα είχε καταξευτελίσει η πολεμική αρετή των «ελεύθερων πολιορκημένων». Ο μέχρι τότε ασήμαντος «φράχτης», η «ψαρού», το «μικρό καλυβάκι» στυλώθηκε δια μιας μεσούρανα ως αιώνιο σύμβολο των ελεύθερων πολιορκημένων. Οι άν­θρωποι του Μεσολογγίου «ήσκησαν έργω» την αρετή. Ένα σύμβολο, μέσα στο οποίο συμπυκνώθηκε η πεμπτου­σία της ελληνικής αρετής, που την εί­παν δικαιοσύνη, που την βίωσαν ως αν­δρεία, που την δίδαξαν ως σωφροσύ­νη, που τη μέτρησαν ως φρόνηση και που την αγιοποίησαν ως σοφία. Συσφίχτηκε πιο στέρεα η ελληνική αρετή με τη χριστιανική αγιότητα.
Ο καθηγητής Σωκράτης Κουγέας σε λόγο του το 1926 τονίζει «Το Μεσολόγ­γι καίγεται πέρα ως πέρα... Αλλ' η πυρά αυτή δεν είναι πυρά θανάτου και ολέθρου δια το ανίκητο και αθάνατο Με­σολόγγι. Είναι πυρά αποθεώσεως... Το Μεσολόγγι είναι δύο φορές άγιο... μια γιατί εδόξασε την Ελλάδα, όταν ζούσε και μια γιατί ανέστησε την Ελλάδα ό­ταν έπεσε... Έτσι, ο χαλασμός του Με­σολογγίου έγινε ο οικοδόμος της Νέας Ελλάδος».
Οι έγκλειστοι πριν επιχειρηθεί η έ­ξοδος εξομολογήθηκαν κι έδωσαν τον τελευταίο ασπασμό, οι παντοτινά ζω­ντανοί ως σε νεκρούς και κοινώνησαν των Αχράντων Μυστηρίων από τα χέρια του Αγίου Επισκόπου Ρωγιών Ιωσήφ. Τα παιδιά, οι άντρες και οι γυναίκες με την ιερή και ελεύθερη ψυχή τους απο­λύονται στον υπέρτατο αγώνα.
Η πολιορκία είχε εξαντλήσει τους Μεσολογγίτες σωματικά αλλά δεν τους είχε καταβάλει το φρόνημα. Αυτά τα «φαντάσματα» χωρίς φαΐ, χωρίς νερό, χωρίς τίποτε, που μόλις κρατούσαν το ντουφέκι, επί χρόνια είχαν εξευτελίσει τους αριθμούς, τα κανόνια, τη συντρι­πτική υπεροχή της ύλης και είχαν κου­ράγιο να κάνουν τεχνάσματα και να παραπλανούν τους πολιορκητές. «Εμείς είμαστε αγράμματοι και γλώσ­σες δεν εμάθαμε. Εμάθαμε μόνο να πολεμάμε» απάντησαν στον απεσταλ­μένο του Ιμπραήμ. Ήταν το δικό τους «μολών λαβέ». Οι πολιορκούμενοι στε­ρούνταν το παν και όπως γράφει ο Νικόλαος Κασομούλης στα «Στρατιωτικά ενθύματά» του, την κατάσταση που υ­πήρχε στις 15 Μαρτίου 1826 λίγες μέ­ρες πριν από την Έξοδο: «Αρχίσαμεν να τρώμεν τις πικραλήθρες, χορτάρι της θαλάσσης, το εβράζαμεν πέντε φορές να φύγει η πικράδα και το ετρώγαμε με ξύδι ωσάν σαλάτα... Τρώγαμε και τους ποντικούς και ήταν ευτυχής ό­ποιος μπορούσε να πιάσει κάποιον... βατράχους δεν είχαμεν κατά δυστυχίαν...».
Αυτοί οι άνθρωποι βρήκαν κουράγιο να κάνουν την Έξοδο και πολλοί να σωθούν. Όσοι δεν έφυγαν έμειναν στην έρημη πόλη και πέθαναν με πρώ­το τον Καψάλη και μετά των αλλοφύ­λων. Οι ψυχές του ολοκαυτώματος μα­ζί με τους καπνούς των ερειπίων, υψώ­θηκαν στον ουρανό και σχημάτισαν φωτεινό μετέωρο δόξας, που φωτίζει πάντα την Ελλάδα και ολόκληρη την ανθρωπότητα. «Χάθηκε ένας τόπος μι­κρός, μια φτωχή στεριά, λίγη θάλασσα. Αλλ' απόμεινε ακέραιος ο άνθρωπος η πίστη στον άνθρωπο, η ευγένεια του ανθρώπου» (Ι.Μ.Π.).
Ο Γέρος του Μοριά έγραψε στα «Απομνημονεύματα» του: «Την ημέρα των Βαΐων έκαναν γιουρούσι στο Με­σολόγγι οι ήρωες... εγλίτωσαν 2000 και τα γυναικόπαιδα έγιναν τα θύματα∙ μας ήρθε η είδηση Μεγάλη Τετάρτη, εις το δειλινό... Έτσι βάλαμε τα μαύρα όλοι και μισή ώρα σταθήκαμε σιωπή, μετρώντας ο καθένας μας με το νου του τον αφανισμό μας....».
Ο μικρός μας πλανήτης είναι σήμε­ρα ένα πολιορκημένο Μεσολόγγι. Οι λαοί της Γης βρίσκονται σε παρόμοιο α­διέξοδο. Δεν είναι μόνο οι πόλεις μας ανοχύρωτες, είμαστε κι εμείς αλλο­τριωμένοι χωρίς αντισώματα για μια σθεναρή αντίσταση στην πολυάριθμη πολιορκία και χρειαζόμαστε σύγχρο­νους «Μεσολογγίτες» για την ιστορική συνέχεια του Γένους. Ένα «φως που πατεί χαρούμενο τον Άδη και το χάρο».
Η ιστορική μοίρα έταξε να θυσιασθεί το Μεσολόγγι για την ελευθερία όχι μόνο την Ελληνική αλλά και την πανανθρώπινη.

Νίκος Ι. Κωστάρας

Τρίτη 6 Μαρτίου 2012

Το παραμύθι των συγχωνεύσεων Σχολικών Μονάδων ξέμεινε από επιχειρήματα και πρέπει να τελειώσει.


Θόδωρος Σταυριανόπουλος
Εκπαιδευτικός - Περιφερειακός Σύμβουλος Μεσσηνίας

Είναι ψευδεπίγραφο ότι η παιδεία αποτελεί προτεραιότητα για την πολιτεία όταν προτείνονται από το Υπουργείο Παιδείας διαρκείς προτάσεις  συγχωνεύσεων Σχολικών Μονάδων. Δεν μπορεί να λέγεται αληθινά το «πρώτα ο μαθητής» ή «ο μαθητής στο κέντρο της εκπαίδευσης» όταν από την πίσω πόρτα το Υπουργείο Παιδείας δημιουργεί σχολείο με 30 μαθητές ανά τμήμα με τις συνεχόμενες συγχωνεύσεις σχολείων. Στο Υπουργείο Παιδείας επικρατεί μια εμμονή και ένα κώλυμα σχετικά με τις συγχωνεύσεις σχολείων. Δυστυχώς η ηγεσία του υπουργείου δεν έχει καταλάβει ένα απλό πράγμα. Ο μαθητής εκτός από το σχολείο πηγαίνει το απόγευμα και στο φροντιστήριο όπου εκεί επικρατούν άλλες συνθήκες. Εκεί ο μαθητής ακούει τα ίδια πράγματα σε τμήματα 6-8 ατόμων σε αντίθεση με τα σχολικά τμήματα των 30 ατόμων. Η στόχευση του υπουργείου πρέπει να είναι η ελάττωση των μαθητών ανά τμήμα. Έτσι το σχολείο θα ανταγωνιστεί το φροντιστήριο και τελικά θα οδηγηθούμε στη κατάργηση της «παραπαιδείας» που αποτελεί υπόσχεση δεκαετιών. Δυστυχώς όμως με τις συγχωνεύσεις δεν επιτυγχάνεται η μείωση των μαθητών ανά τμήμα. Απεναντίας αυξάνονται οι μαθητές στις σχολικές αίθουσες.
Με τις συγχωνεύσεις μπορεί να μειώνονται οι κρατικές δαπάνες που αφορούν μισθούς και λειτουργικά έξοδα σχολικών μονάδων το κόστος όμως κάθε πολίτη για δαπάνες φροντιστηρίων αυξάνεται και είναι τεράστιο και πολλαπλάσιο των κρατικών δαπανών. Αυτό το κόστος της «παραπαιδείας» μετακυλύετε στον πολίτη κατατρώγοντας το οικογενειακό του εισόδημα.
Πριν ένα χρόνο πραγματοποιήθηκαν συγχωνεύσεις Σχολικών Μονάδων και ενισχύθηκαν πληθυσμιακά κάποια αδύναμα σχολεία. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνεται συνέχεια. Δεν μπορεί να δημιουργηθεί υπερπληθυσμός σε σχολικές μονάδες. Η αυξημένη συνάθροιση μαθητικού πληθυσμού έρχεται σε αντίθεση με τους παιδαγωγικούς κανόνες.
Η οικονομική κρίση και η ανεργία που μαστίζει τα αστικά κέντρα έχει ως αποτέλεσμα την εγκατάλειψη των αστικών κέντρων από  χιλιάδες κόσμου που οδηγούνται στην επαρχία. Το ξαναζωντάνεμα της υπαίθρου είναι θέμα χρόνου. Αντί λοιπόν η πολιτεία να έχει υποψιαστεί αυτό που συμβαίνει και να διατηρεί τα σχολεία στην περιφέρεια ανοικτά, αντ’ αυτού τα κλείνει.  Με την κατάργηση σχολικών μονάδων και τη συνακόλουθη μαζική μεταφορά  μαθητών όχι μόνο δε θα εξοικονομηθούν πόροι, αλλά αντίθετα υπάρχει κίνδυνος το δημόσιο να επιβαρυνθεί περαιτέρω και κάποιοι επιτήδειοι να θησαυρίσουν εκ νέου. Περισσότεροι μαθητές οδηγούνται σε καθημερινή μετακίνηση σε ένα άσχημο οδικό δίκτυο όπου κάθε 100 μέτρα συναντάς και εικονοστάσι.
Θα πρέπει επίσης να επισημανθεί ποιος πρέπει να είναι ο ρόλος ενός συνεργάτη του Υπουργείου Παιδείας και στη συγκεκριμένη περίπτωση ομιλώ για τους Διευθυντές  Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης των Περιφερειακών Ενοτήτων αλλά και της Περιφέρειας Πελοποννήσου.
Οι Διευθυντές δεν πρέπει να είναι πάντα πρόθυμοι, ανταποκρινόμενοι  στις βουλές του Υπουργείου Παιδείας ανοίγοντας πάντα διάπλατα τις πόρτες τους. Καλό είναι να πατούν και καμιά φορά φρένο στις προθέσεις του Υπουργείου, να προβάλουν στοιχειώδη αντίσταση με τις προτάσεις τους.
Καλό είναι να μη λειτουργούν ως πειθήνια όργανα δέσμιοι της καριέρας τους αλλά ως συνεργάτες του Υπουργείου. Ο συνεργάτης πολλές φορές λειτουργεί και ως ανάχωμα στις προθέσεις του Υπουργείου, αν θέλει να πιστεύει ότι η παιδεία αποτελεί προτεραιότητα και αν θέλει να τοποθετεί τον μαθητή στο κέντρο του εκπαιδευτικού ενδιαφέροντος και το «πρώτα ο μαθητής» να αποτελεί αλήθεια και όχι παραπλανητικό σύνθημα του Υπουργείου Παιδείας.
Οι κ.κ. Διαμαντοπούλου και Χριστοφιλοπούλου αρκετά εξοικονόμησαν στύβοντας το χώρο της Παιδείας. Αυτό συνάγεται από τους ανύπαρκτους διορισμούς εκπαιδευτικών τα τελευταία χρόνια και από τους μισθούς πείνας των 600€ που επέβαλαν στους νεοδιόριστους εκπαιδευτικούς. Ας φροντίσουν με την κοινοβουλευτική τους πίεση  να εξοικονομηθούν απ’ άλλα Υπουργεία χρήματα που δυστυχώς είτε παραμένουν ανείσπρακτα είτε δεν περικόπτονται. Πρέπει να καταλάβουν ότι όλα είναι θέμα παιδείας και ότι για να αντιστραφεί μια κατάσταση πρέπει ο λαός μας να βελτιώσει την παιδεία του. Η παιδεία είναι δημόσιο κοινωνικό αγαθό και πρέπει να παρέχεται δωρεάν σε όποιον το θελήσει. Ο απλός λαός δεν έχει την δυνατότητα να στέλνει τα παιδιά του ούτε στα ιδιωτικά σχολεία ούτε για σπουδές στο εξωτερικό. Αυτός ο απλός κόσμος θα δώσει με την ψήφο του στις επερχόμενες εκλογές απάντηση στο πολιτικό προσωπικό που δήθεν επί σειρά ετών κόπτεται για μεταρρυθμίσεις σε αυτήν την ταλαίπωρη χώρα μας.
Φθάνει πια όχι άλλες συγχωνεύσεις σχολείων. Το κράτος την περιστολή δαπανών ας την αναζητήσει αλλού και όχι στο χώρο της παιδείας. Οι δαπάνες της παιδείας από το 5% του ΑΕΠ που ήταν ο στόχος κατρακύλησαν κοντά στο 2% του ΑΕΠ.
Αν θέλουμε να μιλάμε για αποκεντρωμένη διοίκηση τότε θα έπρεπε το Υπουργείο Παιδείας να έχει εκχωρήσει το δικαίωμα των καταργήσεων και συγχωνεύσεων των σχολικών μονάδων στις Περιφέρειες και στους Δήμους. Αυτοί έχουν καλύτερη χωροταξική άποψη και αυτοί γνωρίζουν καλύτερα που χρειάζονται διορθώσεις.
Το παραμύθι των συγχωνεύσεων Σχολικών Μονάδων πρέπει να τελειώσει. Αυτό πρέπει να αποτελέσει παλλαϊκό αίτημα της κοινωνίας. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η συνέχιση των συγχωνεύσεων δεν αποτελεί θέμα μόνο για τους εκπαιδευτικούς. Είναι κάτι που θίγει άμεσα τον μαθητή και την αναβάθμιση του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Γι’ αυτό το αίτημα για  καμιά άλλη συγχώνευση σχολικής μονάδας πρέπει να πλατειάσει στην κοινωνία. Σε κάθε διαδικασία κατάργησης-συγχώνευσης σχολικής μονάδας επιβάλλεται να υπάρχει η σύμφωνη γνώμη της τοπικής κοινωνίας.